W pomyślnej inwokacji do swojego traktaktu – Śri Czajtanjaczaritamryty – Śri Krysznadasa Kawiradża Goswami zamieszcza dwa wersety pranama (prāṇaṁa). Śri Krysznadasa mówi nam, że drugi z nich jest szczególny (viśeṣa), dając do zrozumienia, że określone i opisane jest w nim bóstwo przewodnie całej księgi. Werset ten brzmi następująco:
vande śrī-kṛṣṇa-caitanya-
nityāndandau sahoditau
gauḍodaye puṣpavantau
citrau śandau tamo-nudau
(Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 1.2)
Kawiradża Goswami okazuje wyrazy szacunku (vande) Śri Krysznie Czajtanji. Śri Kryszna oznacza Radhę i Krysznę, którzy pojawili się jako Czajtanja. On jest Kryszna-czajtanja, czyli „świadomym Kryszny”. Imię to nadał mu Kesiawa Bharati Maharadża, gdy Mahaprabhu rozpoczął swoją lilę nauczania. Słowo czajtanja (caitanya) oznacza świadomość. Mahaprabhu jest zawsze świadomy Kryszny. Czajtanja również znaczy „dusza”. Mahaprabhu jest duszą Kryszny, Śrimati Radharani, dzięki czemu jest świadomy Kryszny tak bardzo, jak tylko jest to w jej przypadku możliwe. Krysznadasa Kawiradża Goswami pragnie powiedzieć o tym wszystkim. Chce, abyśmy z tego wersetu dowiedzieli się, że Czajtanja Mahaprabhu jest połączeniem Śri (Radhy) i Kryszny.
Śri Radha ujrzała pewnego razu Gaurangę we śnie – złotą tańczącą postać w krainie nieróżniącej się od jej własnej Wryndawany. Taniec i śpiew tej postaci wywoływał płacz w całym wszechświecie. Gdy się obudziła, zastanawiała się, kto to może być. Czy to był Kryszna, czy też była to inna forma jej własnej jaźni? Kiedy pojawił się Kryszna i usłyszał o tym, jedynie roześmiał się. Jednakże jego klejnot kaustubhamani (kaustubha-maṇi ), który trzyma na sercu i który symbolizuje wszystkie dżiwy, nagle rozświetlił jasnym blaskiem, tym samym dając Radsze wyjaśnienie, dlaczego Kryszna jedynie się roześmiał.
Z radości dżiw, której źródłem było rozmyślanie o tej złotej postaci, zrozumiała, że jest ona zarówno Kryszną i nią, Radhą, w jednej formie. Powiedziała Krysznie: „Tą postacią jesteś Ty Gopalo” (tat tvam asi), zaś w tej postaci „ja także jestem Tobą, Gopalo” (aham gopālo). To jest prawda upaniszad.
Następnie Krysznadasa Kawiradża Goswami oznajmia: nityāndandau sahoditau. Słowo sahoditau odnosi się zarówno do metaforycznego, jednoczesnego wschodu słońca i księżyca wspomnianego w trzeciej linijce tego wersetu, jak również do jedności Gaury i Nitjanandy. Obaj są jednym. Saha oznacza „razem z” i wskazuje na wspólne działanie. Kryszna Czajtanja pojawia się razem z Nitjanandą Prabhu, jego drugim jestestwem, które nie zna nic poza służbą dla Gaurangi. Udita znaczy „wschodząc wysoko”, „wzniesiony”. Nitjananda sprawia, że imię i osoba Śri Kryszny Czajtanji wschodzą wysoko ponad duchowy horyzont dzięki roli, jaką Nitjananda odegrał w nawróceniu Dżagaja i Madhaja oraz w innych wyczynach misyjnych, natomiast Kryszna Czajtanja dał swoim wszystkim wielbicielom jasno do zrozumienia, jak wzniosła jest pozycja Nitaja, tak aby nie rozumiano go opacznie z powodu nieortodoksyjnego zachowania. Obaj pojawili się na gaudadaye – wschodnim horyzoncie Gaudy. Gauda znaczy „słodki”. Gauḍadeśa to słodki kraj nie różny od Wryndawany, krainy słodyczy, madhurji (mādhurya). Jako że słońce i księżyc wyłaniają się na wschodzie, słowo udaye wskazuje właśnie ten kierunek geograficzny. Wschód jest kierunkiem duchowym, w stronę którego zwracamy się, aby odkryć ukryty skarb naszego duchowego dziedzictwa. Światło pojawia się na wschodzie, kierunku bogów.
Podobna do ludzkiej słodycz madhurja Kryszny w jego aprakrytalili (aprākṛta-līla) wygląda zwyczajnie i docześnie (prākṛta), ale jednocześnie jest ekstremalnie Boska (aprākṛta).
Gauḍa reprezentuje jego słodycz, zaś udaya – kierunek wschodu, wskazujący na jego majestat (ajśwarję, aiśvarya). Kiedy ten, który jest najbardziej majestatyczny, jawi się zwyczajnym, jest to prawdziwie słodkie. Gdy obaj słodcy Bogowie – Kryszna i Balarama – pojawiają się jako Kryszna Czajtanja i Prabhu Nitjananda, do ich słodyczy dodane jest coś więcej
Pojawili się na wschodnim horyzoncie krainy madhurji niczym jednoczesny wschód słońca i księżyca. Kawiradża Goswami opisuje to słowem citrau, – „olśniewające i cudowne”. Ten cud (camatkāra) jest podstawą zachwytu estetycznego (rasa), który przyszli rozdawać w fascynujący i olśniewający sposób, podobny do jednoczesnego wschodu słońca i księżyca.
Słowo puṣpavantau wskazuje na słońce i księżyc. Puṣpa sugeruje ożywianie. Tych dwóch Bogów słodko ożywia naszą duszę, tak jak słońce jest źródłem deszczu, dostarczając składników odżywczych roślinom uprawnym. Mówi się też, że dzięki księżycowi rośliny są soczyste. Wiśwambara utrzymuje świat dzięki bhakti, zaś wiecznie szczęśliwy Nitaj daje każdemu Gaurangę, co sprawia, że świat staje się radosny. Ten pełen madhurji wschód to współczujące, wielkoduszne serce Boga, które jest źródłem niezwykłego uniesienia w naszym umyśle.
Kawiradża Goswami oznajmia sam-dau, implikując, że pojawienie się Gaury i Nitjanandy jest madhurją z dodatkiem audarji (audārya, szczodrość). Sama to syn Dharmy. Słowo to sygnalizuje brak namiętności seksualnej oraz spokój, który za tym idzie. Gaura i Nitjananda obdarzają (dau) tą kojącą samą, wzbudzając w duszy anandę oraz nasycając ją premadharmą (prema-dharma) bhakti z Wradży.
Aby to jeszcze bardziej zaakcentować i wyraźnie zaznaczyć, czym jest ten najgłębszy przejaw błogosławieństwa Gaury i Nitjanandy, Kawiradża Goswami stwierdza: tamo-nudau. Gaura i Nitjananda rozpraszają ciemność ignorancji. Co to za ignorancja? Kawiradża Goswami oznajmia: ajñāna-tamera nāma kahiye ‘kaitava’. Nazywana jest kajtawą (kaitava) i pojawia się w czterech postaciach: dharma-artha-kāma-mokṣa-vāñchā ādi saba.
Pragnienie pobożności, rozwoju ekonomicznego, oddawania się przyjemnościom zmysłowym oraz wyzwolenia od tych wcześniej wymienionych jest kajtawą – oszustwem. Dążenie do tych czterech celów w życiu jest ciemnością (tamo) ignorancji – jest nią zwłaszcza pragnienie mokszy (mokṣa), która pomija naszą wrodzoną naturę sług Boga.
Dar Gaury i Nitjanandy, ich błogosławieństwo (sam-dau), zwane jest pañcama puruṣārtha – piątym celem życia: prema pumartho mahān. Kawiradża Goswami pisze: tattva-vastu — kṛṣṇa, kṛṣṇa-bhakti, prema-rūpa nāma-saṅkīrtana — saba ānanda-svarūpa. Prawda Absolutna, Kryszna (sambandha, sambandha), krysznabhakti (abhidheja, abhidheya) oraz premarupa (prajodżana, prayojana) mogą zostać urzeczywistnione poprzez namasankirtanę (nāma-saṅkīrtana), która jest istotą wszelkiego szczęścia (saba ānanda-svarūpa).
Ta namasankirtana nauczana przez Gaurę i Nitjanandę rozprasza ciemności serca (ceto-darpaṇa-mārjanaṁ) i przynosi nam niszthabhakti (niṣṭhā-bhakti) w służbie dla dwóch bhagawatów: księgi Bhagawatam oraz tych, którzy uosabiają jej przesłanie.
Służenie tym dwóm jest bramą do bhaktirasy (dui bhāgavata dvārā diyā bhakti-rasa). Naturą bhaktirasy jest to, że usunąwszy wszelką ignorancję z więzienia naszego serca, wtrąca do niego Krysznę.